Μαθαίνουμε αυτή τη συμπεριφορά στην παιδική μας ηλικία. Ως ενήλικες για να διορθώσουμε αυτό που ενοχλεί το παιδί ή για να του αποσπάσουμε την προσοχή από το κλάμα του δίνουμε μια λιχουδιά. Αυτό δημιουργεί μια εξάρτηση πολύ νωρίς στη ζωή μας!

Αντί να διδάσκουμε στα παιδιά πώς να αντιμετωπίζουν ή να διαχειρίζονται τα συναισθήματα, συχνά τα διδάσκουμε να τα καλύπτουν ή να χρησιμοποιούν κάποια ουσία, η οποία μπορεί να ξεκινά ως ζάχαρη ή υδατάνθρακες, για να δημιουργήσουν μια πλημμύρα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο που μας δίνει αυτή την αίσθηση παρηγοριάς. Αυτή είναι η αρχή που μας προδιαθέτει στην κατάχρηση ναρκωτικών ή αλκοόλ. Η κατανάλωση φαγητού συνδέεται με τα συναισθήματα. Τρώμε είτε για να γιορτάσουμε είτε για να θρηνήσουμε. Η χημεία του φαγητού δημιουργεί μια τόσο ισχυρή αντίδραση στο σώμα που μιμείται το συναίσθημα ή το κρύβει. Τα επεξεργασμένα τρόφιμα, οι υδατάνθρακες και οι γλυκές γεύσεις (ακόμη και τα αναψυκτικά και τα γλυκαντικά χωρίς ζάχαρη) μας δίνουν αυτό το κύμα της ντοπαμίνης που είναι τόσο ισχυρό που η πραγματική χαρά και ευτυχία δεν μπορούν να το ανταγωνιστούν.
Το πρόβλημα είναι ότι ενώ μπορούμε να κάνουμε αλλαγές στον τρόπο ζωής για να αποφύγουμε τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το φαγητό. Μπορούμε να αποφύγουμε ορισμένα τρόφιμα και συστατικά, αλλά είναι πολύ δύσκολο όταν οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, οι κοινωνικές εκδηλώσεις, ακόμη και οι συναντήσεις στο γραφείο περιστρέφονται γύρω από τα είδη τροφίμων που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Επειδή χρειαζόμαστε τροφή για να ζήσουμε οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν, ότι η ζάχαρη και τα επεξεργασμένα τρόφιμα προκαλούν εθισμό.