Πολλοί από εμάς μαθαίνουμε λάθος συμπεριφορά στην παιδική μας ηλικία. Ένας ενήλικας με καλές πάντα προθέσεις προσπαθώντας να διορθώσει αυτό που ενοχλεί το παιδί ή να του σταματήσει το κλάμα, του δίνει μια λιχουδιά. Αυτό δημιουργεί μια εξάρτηση πολύ νωρίς στη ζωή!

Αντί να μάθουμε στα παιδιά μας πώς να αντιμετωπίζουν ή να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους, συχνά τους μαθαίνουμε να τα καλύπτουν τρώγοντας ζάχαρη ή υδατάνθρακες, που πυροδοτούν ένα κύμα ντοπαμίνης στον εγκέφαλο παρέχοντας μια παρηγοριά. Έτσι, η τροφή συνδέεται με τα συναισθήματα, είτε τρώμε για χαρά είτε για παρηγοριά. Όλα τα επεξεργασμένα τρόφιμα, οι υδατάνθρακες, η γλυκιά γεύση (ακόμα και τα αναψυκτικά χωρίς ζάχαρη και τα γλυκαντικά χωρίς θερμίδες) δημιουργούν μια πολύ έντονη αντίδραση στο σώμα που μιμείται το συναίσθημα και πολλές φορές το καλύπτει. Με το να μην επεξεργαζόμαστε τα συναισθήματα μας δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να θεραπευτεί και να αναπτύξει δεξιότητες αντιμετώπισης.

Η πρόκληση είναι όταν οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, οι κοινωνικές εκδηλώσεις, ακόμη και οι συναντήσεις στο γραφείο συχνά περιστρέφονται γύρω από τρόφιμα που προσπαθούμε να αποφύγουμε. Ακούμε συχνά φράσεις όπως «χαλάρωσε λίγο», «ένα κεκάκι δεν θα σε βλάψει», «αξίζεις ένα κέρασμα.» Το ερώτημα είναι θα έλεγαν τα ίδια σε έναν αλκοολικό όπως «ένα σφηνάκι δεν θα σου κάνει κακό», ή «είναι γιορτή, πώς να μην πιείς ένα ποτό;». Δυστυχώς, οι περισσότεροι δεν συνειδητοποιούν την εθιστική φύση της ζάχαρης και των επεξεργασμένων τροφίμων και τις αρνητικές επιπτώσεις που έχουν στη σωματική και ψυχική μας ευεξία.

Η λύση είναι η αδιαπραγμάτευτη αποχή και μια διατροφή με έμφαση στα ζωικά τρόφιμα. Αυτή η προσέγγιση είναι η πιο αποτελεσματική στην μείωση ακόμα και την εξάλειψη του εθισμού μας στη ζάχαρη και τους γλυκούς ή αλμυρούς υδατάνθρακες. Έχει ως αποτέλεσμα μια σταθερή διάθεση λόγω της απουσίας διακυμάνσεων στα επίπεδα του σακχάρου και της ινσουλίνης. Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει η λαχτάρα για την απελευθέρωση της ντοπαμίνης που μας προκαλούσαν παλαιότερα αυτά τα τρόφιμα.